فـکر نـکن که فـرامـوشت کـرده ام…


يـا ديـگر دوسـتت نـدارم !


نــه !


مـن فـقط فهـميـدم :


وقـتي دلـت بـا مـن نـيست ؛


بودنـت مشـکلي را حـل نـميکـند ،


تـنها دلـتـنـگترم مـيکـند

 دنیـای مجـازی جـایی کـه وقتـی کسـی کـه دوستش داری ازت میپرسـه خوبـی ؟
میگـی خوبـم مرسـی!
امـا اون نـه میتـونـه بغض گلوتـو ببینـه
نه چشمـاي خيستـو
نـه دستـای لـرزونتـو
حتـّی نمیتـونه دلتنگیتـو حس کنـه
بعـد هـم بـا خیـال راحـت میـره کـه بـا یکـی دیگـه چـت کنـه...!